Po chwili dostaliśmy znak, by zakończyć przez nikogo nierozporządzoną przerwę i wróciliśmy do rzucania nożami kunai w tarcze, walki wręcz i szukania ziół dla medyków. Mimo to wszyscy odwracali się co rusz, żeby spojrzeć na przybysza. On też na nas patrzył, ale jego spojrzenie już nie było takie obojętne jak wcześniej, wręcz raziło pogardą.
Nagle mistrz Orochimaru uśmiechnął się zjadliwie, unosząc jeden kącik ust, a w jego oczach mignął złowrogi błysk na sekundę przed tym, gdy podniósł rękę. Tęczówki chłopaka zajaśniały czerwienią, czego nigdy wcześniej nie widziałam.
- To sharingan! - krzyknął Akihito. - To musi być ten Uchiha.
Spojrzałam w stronę przyjaciela, rugając go w myślach za to, że niepotrzebnie zwrócił na siebie uwagę. Zawsze był taki lekkomyślny i co dziwne, właśnie dlatego został moim pierwszym i jedynym przyjacielem. Po chwili zamarłam, gdy z nieba zaczęła kapać krew, a długie gałęzie czarnych drzew zafalowały w górze, trzaskając o siebie. Z ziemi wyrosły pędy, które objęły nasze kończyny w stalowy uścisk, i przygwoździły do wąskich marmurowych ścian przypominających płyty nagrobne. Akihito zakasłał krwią, ale był zbyt daleko, bym mogła chociażby zapytać o to, co się z nim dzieje. Nie wiem, czy przepełniał mnie bardziej gniew, czy strach. Próbowałam się wyrwać, ale to diabelstwo zaciskało się coraz bardziej, robiąc głębokie rany. Nagle ciszę pełną przerażenia przeszył krzyk chłopaka, który właśnie stracił rękę. Zrobiło mi się niedobrze i wtedy usłyszałam śmiech Orichimaru. Nie wiedziałam, co się działo, rozbolała mnie głowa do tego stopnia, że zaczynałam tracić kontakt z rzeczywistością. Usłyszałam jeszcze błaganie o litość Akihito, a chwilę później Uchiha podszedł do mnie ze sztyletami w dłoniach. Spojrzał mi tak w oczy, jak kat na chwilę przed obcięciem głowy skazanego. To było moje ostatnie wspomnienie z naszego pierwszego spotkania.
Po nie wiadomo jak długim okresie czasu, obudził mnie dotyk czyjejś zimnej dłoni, zaraz potem syknęłam przez niespodziewane ukłucie igły. Jak się okazało, to Kabuto zrobił mi zastrzyk. Zaciskając zęby z bólu promieniującego ze wszystkich części mojego ciała, wpatrywałam się w szkła jego okularów odbijających światło świecy. Zagryzłam wargi.
- Co ja tu robię?
Uśmiechnął się. Kiedyś, na samym początku, lubiłam Kabuto, bo nie był agresywny ani przerażający, a można powiedzieć, że nawet wydawał się miły. Dopiero później zrozumiałam to, jak bardzo niebezpieczny potrafi być w swojej niepozorności i sztukach manipulacji. Sam, podróżując po niedaleko położonych wioskach, otumaniał naiwne dzieci i sprowadzał je do twierdzy. Czasem to on je badał, a innym razem od razu przesyłał w łapska Orochimaru.
- A gdzie chciałabyś się obudzić, Emiko-chan? - spytał i uniósł brwi do góry. Miał bardzo łagodne rysy twarzy.
- Może w zaświatach? - Spojrzałam w sufit, dopiero teraz czując, że mam na czole mokry ręcznik, którym zapewne chciał zbić gorączkę. Zaśmiał się, a kiedy skończył przysiadł na krześle obok i pochylił się nad łóżkiem. - Co z innymi?
- Przeżyłaś ty i może jeszcze jakieś dwie osoby. - Poprawił osuwający się okład i odpowiedział zanim zdążyłam zadać kolejne pytanie: - Nie, Uchiha nie ulitował się nad wami, to mistrz Orochimaru stwierdził, że możesz mu się jeszcze przydać i szkoda, byś umierała jako kukła treningowa jego pupilka.
Zacisnęłam dłonie w pięści, aż żyły uwidoczniły się na bladej skórze. Kukła. Akihito był kukłą? Łzy napłynęły mi do oczu pierwszy raz od tak dawna. On nie żyje i to dlaczego, by Sasuke Uchiha mógł przetestować swoje umiejętności! Skuliłam się i odwróciłam na drugi bok. Teraz miałam przed sobą tylko ciemną i zimną ścianę. A mnie zostawili?! Dlaczego? Bo miałam podstawy wiedzy medycznej i potrafiłam panować nad owadami? To przecież nie czyniło ze mnie geniusza.
- Naprawdę jestem dla niego taka cenna? - Podniosłam się trochę i przekręciłam głowę w stronę chłopaka, na co on bezzwłocznie kazał mi się z powrotem położyć. - Cenniejsza niż inni i mój przyjaciel?
Akihito poznałam mniej więcej dwa lata po śmierci matki, medyczki z Wioski Trawy. Był jedynym człowiekiem oprócz niej, z którym wiązała mnie jakaś głębsza więź. Mimo że powstrzymałam falę łez, wielka gula i tak rozpychała mi gardło. Wiedziałam, że jeśli teraz się odezwę, to wydam z siebie jedynie słaby pisk.
- Musisz sama o to zapytać mistrza Orochimaru, najwidoczniej wiąże z tobą jakieś plany. - Uśmiechnął się prawie szczerze. - Jesteś jeszcze tylko trochę osłabiona i masz niewielką gorączkę. Przypuszczam, że za dwa dni bez problemu staniesz na nogi.
Kiwnęłam trochę lekceważąco głową, wciąż mając ściśnięte gardło. Kabuto w dalszym ciągu był w pomieszczeniu i nie widziałam, czy otrzeć coraz bardziej zapłakane oczy dłonią, zwracając tym uwagę na swoją twarz, czy po prostu pozwolić łzom płynąć. W końcu wysuszyłam je wierzchem pościeli, gdy odwrócił się do mnie plecami i udał do drzwi.
- Śpij spokojnie, Emiko- chan.
Kiedy zamykałam oczy, w myślach pojawił się obraz dwóch krwistoczerwonych plam z czarnymi łezkami w środku. Czułam się coraz słabiej, ale jeszcze sekundę przed zaśnięciem zdążyłam pomyśleć, że jeżeli kiedykolwiek będę miała okazję, choćby w minimalny sposób, wpłynąć na losy młodego Uchihy, to nie zawaham się na nim zemścić.
***
Cześć, choć wiem, że nikogo tutaj nie ma, to sądzę, że należałoby się przywitać. Mam na imię Marta i uczę się pisać. Nie wiem, jak długo wytrwam i czy starczy mi motywacji i determinacji, ale jeżeli nie spróbuję, to się nie dowiem. Będę wdzięczna za jakąkolwiek opinię. :)
Siemka.
OdpowiedzUsuńDodałam Twój blog do spisu na Ministerstwie FF o Naruto, ale powiem Ci, że nie wpisałaś w zgłoszeniu tytułu, więc poszłam torem adresu: Czekam na Sasuke. Jeśli to nie tak powinno być to umieść tytuł pod swoim postem w komentarzu, a ja to zmienię.
No i zapraszam do dodawania informacji o nowych rozdziałach.
Pozdrówka!
Trochę dziwnie się zapowiada,ale czekam na pierwszy rozdział. Bardzo zagadkowo, bo nie wiem jak będzie przebiegała Twoja opowieść,ale mam nadzieję,że nie smutno ;)
OdpowiedzUsuńPozdrawiam i weny życzę ;)
Dziękuję za opinię. :)
UsuńWitam równie świeżą osobę dzisiaj! :D Nawet się cieszę, że jakimś przypadkiem tutaj wpadłam. Przypomniało mi się, jak to ja kiedyś zaczynałam pisać i pamiętam doskonale, że również wymyśliłam sobie jakąś nową postać i wplotłam w nią mnóstwo postaci z Naruto. I pamiętam, że Sasuke był najważniejszy. Oczywiście z czasem mi przeszło, bo zagłębiłam się w studiowanie jego postaci, ćwiartując go na kawałeczki, aż powstało tyle blogów, że trudno mi zliczyć. Ale wracając - podoba mi się. Może też dlatego, że dawno czegoś podobnego nie czytałam i sentyment każe mi się tym zachwycić. Niemniej chcę wziąć udział w tej historii, zobaczyć, co dalej stworzysz, jak bardzo się rozwiniesz. Mam tylko nadzieję, że nie pojawią się tutaj pewne oklepane motywy, które czuję :c Ale czuję też, że mnie zaskoczysz! :)
OdpowiedzUsuńA tak przy okazji, błędów może nie robisz, ale są pewne... logiczne. Mniej logiczne. Znaczy, np. ten z brwiami. Parsknęłam śmiechem, ale oczywiście w sympatyczny sposób. "Podciągnął brwi do góry" - i teraz pytanie: jakim cudem mógł je podciągać? Co najwyżej unieść, ale nie podciągać! Chyba, że robił sobie właśnie lifting. No i jeszcze to jedno: "kunajami" - lepiej by brzmiało nożami kunai. Jeśli mam się czepiać. Znaczy, spolszczone spolszczonym, ale jednak woła się kunai, a nie kunaj. I wątpię raczej, żeby to się odmieniało. A nawet jeśli (nie jestem specem w tych sprawach, jakby co) to czyta się niesmacznie to "kunaj". Taka drobna uwaga :)
No nic, życzę weny i powodzenia w pisaniu. A ja zapisuję się do grona czytelników :) I tradycyjnie zapraszam również do siebie (jeszcze nic nie napisałam, ale co tam) na www.kroniki-ukrytych-marzen.blogspot.com Nadmienię, że nazwa bloga prawdopodobnie się zmieni, jak tylko pojawi się pomysł.
Pozdrawiam bardzo serdecznie,
Nobie
Dziękuję bardzo, że mnie odwiedziłaś i jeszcze zostawiłaś coś po sobie. Błędy robię i to czasem bardzo śmieszne. Dobrze, że zwróciłaś mi uwagę, zaraz to poprawię. Mam nadzieję, że uda mi się uniknąć banału. :) Odwiedzę Cię, jak coś napiszesz!
UsuńBlog zmienił nazwę na szept-szalenstwa.blogspot.com
UsuńPiszę, gdybyś była zainteresowana :)
witaj
OdpowiedzUsuńtematyka Twojego bloga jest mi niestety zupełnie obca dlatego trudno jest mi się na jej temat wypowiedzieć, niemniej jednak styl masz ciekawy, błędów troszkę jest, ale to do naprawienia :) życzę powodzenia w pisaniu i wytrwałości
i jeśli masz chęć to zapraszam na www.losyhermiony-dhl.blogspot.com
przepraszam za tak długą przerwę i obiecuję, że więcej się to nie powtórzy
pozdrawiam
atramaj
Jakiś rozdział... może? :)
OdpowiedzUsuńHej, Farfalla ;*
OdpowiedzUsuńMam nadzieję, że jeszcze mnie pamiętasz.
Kiedyś napisałam do Ciebie wiadomość na Forum, ale chyba raczej nie doszło - nie wiem.
Zastanawiam się, dlaczego tak nagle odeszłaś.
Szkoda, że już nie czytasz moich opowiadań ;(
Brakuje mi Twoich koemntarzy ;) takich szczerych, jak zawsze ;)
Mam nadzieję, że wrócisz do blogowania i w ogóle ;)
Pozdrawiam i zycze dużo weny i pomysłów w pisaniu opowiadań ;*